Alexander Ikonnikov, którego książki nie są drukowane w Rosji, jest z powodzeniem wydawany w Europie w siedmiu językach.
Rosjanie w Niemczech
W Niemczech Alexander Ikonnikov opublikował dwie książki - zbiór opowiadań „Taiga Blues” (2001) i powieść „Lizka i jej ludzie” (2003) - w języku niemieckim. Zostały przedrukowane w sześciu innych krajach europejskich, w różnych językach oprócz rosyjskiego. Nakład tych książek jest dość wysoki - ponad 300 tysięcy egzemplarzy pierwszego, 200 tysięcy sekund. Okazuje się, że w Europie rosyjskiemu pisarzowi łatwiej jest publikować niż w Rosji. Nasz wydawca chce pieniędzy od autora, a zachodni szuka autorów, drukuje i płaci opłatę. Książki w Europie są teraz cenione bardziej niż nasze.
Studia i kreatywność
Biografia Aleksandra Ikonnikowa rozpoczyna się w 1974 r. W Urzumie koło Kirowa nad Wisłą. Sasha Ikonnikov zaczął pisać notatki w języku „peda” w języku niemieckim już w połowie lat 90. - jako materiał pomocniczy do zdjęć niemieckiej fotografki Anette Frick, której towarzyszył jako tłumacz podczas podróży do regionu Kirowa. Efektem ich twórczego tandemu był album fotograficzny Vyatka Walk, opublikowany we Frankfurcie (Ausflug auf der Vjatka, Frankfurt, Rosenfeld, 1998), który zawierał dziewięć krótkich powieści nowicjusza.
Ponadto Ikonnikov miał inne kreatywne projekty podczas studiów nad infackiem. Był zaangażowany w inscenizacje. Teatr absurdu prowadzony przez Ikonnikowa wystawił Łysego śpiewaka Eugene'a Ionesco, Twarz Siegfrieda Lenza, historię Iwana Bezdomnego z Mistrza i Małgorzaty. Chciał kontynuować studia operatorskie, rozważając takie opcje, jak monachijska szkoła operatorska i VGIK, ale zdecydował, że nie stać go na sprawę finansową, został na długopisie i kartce papieru - to było „najłatwiejsze, najtańsze”.
Po ukończeniu szkoły średniej w 1998 r. Ikonnikow musiał przejść służbę wojskową, co niewiele go pociągało - to było podczas wojny w Czeczeńskiej Republice - więc wybrał opcję cywilną. Podczas wywiadu oficer powiedział mu: „Masz szczęście, w wiosce Bystritsa szukasz nauczyciela języka angielskiego”. Ikonnikov sprzeciwił się temu, że nie odpowiadało to jego wykształceniu, że uczył się niemieckiego i że słabo znał angielski. Na co otrzymał odpowiedź: „Więc co? Co to zmienia?” W ten sposób spędził dwa lata ucząc języka angielskiego w Bystrzycy, obserwując, jak śnieg pada na prowincjonalny krajobraz, gdzie nic się nie dzieje i gdzie jedynym celem mieszkańców jest znalezienie sposobu zapłaty za następną butelkę wódki.
Jakiś czas później Ikonnikov, który nadal uczy angielskiego w wiejskiej szkole, otrzymał telefon od znanego niemieckiego historyka i publicysty Gerda Könena, który był zachwycony notatkami z „Spacerów po Vyatce” i doradził mu, aby kontynuował pisanie - pisanie w określonym celu, które ma zostać opublikowane w berlińskim wydawnictwie Alexander Fest, szuka nowych autorów. Zainspirowany tym uznaniem Ikonnikow zabrał się do pracy nad manuskryptem. Uważa, że powodem decyzji Festa o jego opublikowaniu była jego śmieszna historia, The Chronicle of the Seven Years War. Fest zastąpił tytuł autora zbioru „Reports from the Thaw” bardziej żywym i uzasadnionym z handlowego punktu widzenia europejskim „Taiga Blues”. Ta nazwa wywołała wiele skojarzeń wśród Niemców: logowała się także w Gułagu, rosyjskich niedźwiedziach, tradycyjnej wódce, a także w akordeonie. Tego rodzaju sceny społeczne są cenione na Zachodzie: mieszkańcy Europy są bardzo zainteresowani „tajemniczą, ponurą i wojowniczą Rosją”.
Pod koniec okresu wiejskiego życia, który dał mu bogaty materiał do kreatywności, Ikonnikov przeniósł się do Kirowa. Tam pracuje jako dziennikarz, ale wkrótce porzuca tę działalność, aby całkowicie poświęcić się pisaniu.
Kolejną książką Ikonnikova, kilka lat po wydaniu pierwszej w Niemczech, jest powieść „Lizka i jej ludzie”. Fabuła książki jest historią dziewczyny, której pierwsze doświadczenia seksualne sprawiają, że miejscowi plotkują o niej, dlatego opuszcza swoje miasto i przenosi się do dużego miasta, gdzie przenoszą jeden związek do drugiego. To tragikomiczny obraz życia rosyjskich prowincji, ich nawyków, opinii i pragnień. „Kobieta z Zachodu świadomie rozwija własną karierę, a nasza opiera się na mężczyźnie” - zapewnia autorka. „Byłem zainteresowany badaniem rosyjskiej postaci kobiecej. Okazało się to kalejdoskopem rosyjskiego życia - od pieriestrojki do współczesności”. Ta powieść odniosła szczególny sukces w sentymentalnej Francji: w miejscowości Lomme „Lizka” została uznana za „książkę z 2005 roku”.
